Vandaag is het 31 januari, de dag dat ons avontuur in Australië zal eindigen. Vanavond om half 8 stappen we op het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland en dat voelt best een beetje gek. Het land waar we drie maanden doorheen gereisd hebben laten we achter ons en het campertje dat drie maanden ons thuis is geweest hebben we ingeleverd bij de verhuurmaatschappij. Gek genoeg voelt het als een soort afscheidsdag (zo’n laatste dag op je werk) en dat maakt mij zelfs een beetje verdrietig, want wat ben ik van dit land gaan houden...
Her lucky people and their way of life
Eigenlijk zou ik iedereen in Nederland een paar maanden Australië gunnen: je wordt er een ander mens door. M’n spieren zijn los en soepel, mijn hoofd voelt licht en samen zijn we een nog sterker team geworden. Australië heeft iets wat maar weinig landen hebben, ik kan het eigenlijk niet eens met woorden omschrijven, het is het gevoel dat dit land met haar natuur, haar ‘way of life’ en haar lucky people geeft. Daarnaast het levende bewijs dat een westers leven niet altijd hoeft samen te gaan met een ‘ratrace’ maatschappij. Het kan anders, al die mensen die we hier hebben ontmoet zijn daar het levende bewijs van: De caissière in de supermarkt die met iedere klant weer een uitgebreid praatje maakt en de klanten in de rij die daar geen enkel probleem mee hebben omdat de haast er niet is, de onbekende man die midden op straat een gesprek met je begint uit pure interesse, de vele ‘good mornings’, want ja hier zeggen mensen elkaar nog gedag, alle locals op de campings die ons hun spullen uitleenden, van kajaks tot keukenapparatuur, hier is iedereen letterlijk een goede buur en geen verre vriend.
Met hun oprechte interesse, de tijd die ze nemen en hun natuurlijke vriendelijkheid hebben zij ons hier zo thuis laten voelen, dat wij eigenlijk niet meer weg zouden willen (correctie: als onze lieve vrienden en familie hier ook waren geweest. Wees maar niet bang, we gaan niet emigreren). Maar de manier waarop mensen hier met elkaar omgaan heeft ons wel echt geraakt en ons ook doen beseffen dat het anders kan.
Ik ben trots
Jullie hebben de afgelopen maanden minder van mij gehoord dan ik op voorhand bedacht had, maar ook dat hoort denk ik bij wat Australië mij gebracht heeft. Geen dingen meer doen omdat ik mee wil gaan in de verwachtingen van anderen, of sterker nog, de verwachtingen van anderen die ik zelf invul. Alleen dingen doen die mij energie geven, waar ik in het hier en nu blij van word. Schrijven is in mijn leven vaak een uitlaatklep geweest, maar hier in Australië voelde ik de behoefte minder. Ik heb rust in mijzelf gevonden en de uitlaatklep even niet meer nodig.
Met een ontzettend trots gevoel stap ik vandaag het vliegtuig in. Zelfs toen ik op 30 oktober dit avontuur startte, had ik niet gedacht dat ik hier vandaag zou staan. De neiging beperkingen bij mijzelf te zien en vooral te benoemen, gaf mij in mijn leven vaak het gevoel dat ik niet in staat was alles te kunnen. Een lange reis aan de andere kant van de wereld was daar het ultieme voorbeeld van. Ik zou hoe dan ook heimwee krijgen (‘’want ik kan helemaal niet tegen onverwachte situaties’’), moeite hebben met de hygiëne (‘’want ik ben nogal pietepeuterig daarin’’), angst hebben met eten (‘’gevalletje controle’’) en oververmoeid raken (‘’door gebrek aan regelmaat’’). Maar nu drie maanden, 40 campings, 40 verschillende keukens, 40 verschillende douches, 11000 gereden km verder is het tijd om dat los te laten. Vanaf vandaag ga ik dit soort dingen niet meer over mijzelf zeggen. Ik doe mijzelf daar verschrikkelijk te kort mee. Want ik heb geen heimwee, ik heb geen moeite met hygiëne, ik ben niet angstig en ik heb meer energie dan ooit, positieve energie, geen zenuwachtige gehaaste energie meer. Dus ik ga mijzelf niet meer problematiseren, maar ben trots. Trots op de vrouw in de spiegel die elke uitdaging aangaat, ook als het soms onmogelijk voelt en daarin haar kwetsbaarheden durft te delen, want die hebben wij allemaal.
Dus Nieuw-Zeeland, kom maar op. Ik ga van je genieten, van elke berg, ieder vergezicht en al je schoonheden, ik zal je natuur opsnuiven. En tussen al die bezigheden, als er dan even een klein evaluatiemomentje is, zal ik bovenal trots zijn!
