Daar ben ik weer, na een aantal weken stilte. Sorry, dat jullie nu pas weer iets van mij horen. Ik had even wat afstand nodig om mij echt te kunnen overgeven aan deze reis. Want tot een aantal dagen geleden bleek dat nog niet zo makkelijk. Terwijl ik met mijn voeten op Australische bodem sta en ook echt geniet van alles wat we hier doen en zien (want jeetje wat is het hier mooi!), merkte ik dat ik met mijn hart en hoofd meer dan regelmatig in Nederland was. Dagelijks had ik contact met collega's, vriendinnen en familie. Was ik niet met ze in gesprek, dan keek ik wel (als we even niets te doen hadden) snel op social media of ik nog iets van hen gemist had. Een week geleden besefte ik mij, na een hevige huilbui, hoe ik het verstikkende gevoel dat ik in Nederland ervoer mee had genomen op reis. De angst dingen te missen of ergens niet meer bij te horen zat in mij. Met het weggaan uit Nederland, heb ik dat stukje niet ineens achter mij gelaten. Ging dat maar zo makkelijk. Al vlieg je naar de andere kant van de wereld, je neemt alle stukjes van jezelf mee...
In het hier en nu leven
Het klinkt zo mooi: 'In het hier en nu leven'. Maar hoe doe je dat? Hoe zorg je ervoor dat je niet bezig bent met alles wat nog komen gaat, maar dat je echt helemaal opgaat in het moment? Ik heb het altijd een zweverige boodschap gevonden, maar ik begin mij hier steeds meer te beseffen dat dit misschien wel mijn les is. Niet bezig zijn met wat ik ga doen als ik weer terug kom in Nederland en hoe het nu in Nederland is, ook niet denken aan waar we volgende week precies willen zijn, New Years Eve in Sydney nog niet helemaal voorbereiden en het fotoboek van deze reis niet al in mijn hoofd maken.
Plannen is eigenlijk altijd een soort hobby van mij geweest. Klinkt dat gek? Als kind van vijf maakte ik al voorstellen hoe het aankomende weekend eruit kon gaan zien. Ik presenteerde dit dan aan mijn moeder en met een beetje geluk kwamen een aantal van mijn plannen erdoorheen. Of ik bedacht al een jaar van tevoren hoe mijn volgende kinderfeestje eruit zou zien, wie er zou komen, wat we zouden doen, welk eten er gegeten zou worden en welke muziek er zou worden gedraaid. Ik geloof dat het niet per se het plannen was wat mij zo'n geluksgevoel gaf, maar de fantasie die ik erbij had. Door er mee bezig te zijn, beleefde ik het al, in mijn hoofd, precies zoals ik het wilde. Alleen op het moment dat je met die toekomst bezig bent, is er ook een nu. Dat nu beleef je minder, soms zelfs niet.
Ik besloot daarom van de week om het roer eens even helemaal om te gooien. Letterlijk en figuurlijk, met een driedaagse zeiltocht naar de Whitsunday eilanden. Al vind je het nog zo moeilijk om met het nu bezig te zijn, op deze plek kan je eigenlijk niet anders.
Whitehaven Beach is letterlijk een paradijs op aarde. Een plek waar de schoonheid van de natuur je tranen in je ogen bezorgt. Verwonderd heb ik even helemaal in het nu gestaan, met mijn voeten in het witte zachte zand, mijn ogen gericht op de turquoise zee, de zon op mijn koppie. Wat is de wereld adembenemend mooi!
Nog zoveel meer
Buiten deze onvergetelijke ervaring, hebben we de afgelopen weken nog heel veel meer moois gezien. Wat dacht je van de meest schattige koala's in de bomen, cassowary's langs het strand en kangaroos op de weg? Of een waterval van 300 meter hoog? En niet te vergeten: de Great Barrier Reef! Want naast het prachtige leven binnen onze wereld, zou je bijna vergeten wat er nog onder water leeft. Adembenemend, bovennatuurlijk, onwaarschijnlijk, confronterend en avontuurlijk is deze aardbol. Je hoeft alleen maar je ogen te openen, met je hart te voelen en het denken stop te zetten!
Dus minder contact met thuis, niet bezig zijn met volgende week, maar samen met mijn grote liefde genieten van het bijna nog onwerkelijke nu. Nu, hier in Australië, zittend achter de laptop, aan het zwembad met wat stokbrood, zelfgemaakte tonijnsalade en een drankje. Proost!
留言