From Burn-out to Travel out

Herken je dat gevoel? Je leeft je dagen, maar hebt zelf niet het gevoel er regie over te hebben. Je wordt als het ware geleefd door het leven in plaats van dat je zelf je leven leeft. Als dat leven dan heel druk wordt (op je werk of privé), er veel verwachtingen en stressfactoren zijn en je zelf niet het gevoel hebt daarin regie te kunnen pakken, nee te kunnen zeggen, dan ligt een burn-out op de loer. Mij overkwam dat afgelopen januari. Het voelde alsof mijn leven in elkaar stortte, maar het betekende uiteindelijk een nieuw begin..

Burn-out een maatschappelijk probleem

Ik begon twee jaar geleden op mijn 22e als jeugd- en gezinscoach in de jeugdhulpverlening. Direct na mijn afstuderen rolde ik in deze baan. Vroeg beginnen met werken was een bewuste keuze, ik wilde heel graag echt iets gaan betekenen en onafhankelijk zijn. In een hele korte tijd vond ik een baan, kreeg ik een vast contract, kocht ik een huis, ging ik een geregistreerd partnerschap aan en nam ik een auto. Klaar voor de rest van mijn leven, dacht ik. Maar hoe meer mijn leven uitgekristalliseerd leek, hoe benauwder ik het kreeg. Ineens begon ik aan alles te twijfelen: Past dit werk wel bij mij? Ben ik nog wel wie ik hoor te zijn? Heb ik de juiste keuzes gemaakt? Als ik anders wil, hoe pak ik dat dan nu nog aan? Is dit het dan voor de rest van mijn leven? Hoe hou ik dit vol? Hoe ga ik voldoen aan het toekomstbeeld dat anderen voor mij voor ogen hebben? Elke dag leken er nieuwe vragen bij te komen en antwoorden vond ik niet. Er ontstond een steen in mijn maag. Ik ging opzien tegen werkdagen, kreeg nachtmerries, werd angstig en spanningshoofdpijn ging mijn leven beheersen.

Tegelijkertijd zag ik dezelfde strijd bij Jerry. Jerry is 28. We zijn inmiddels bijna vijf jaar samen. Vier jaar geleden is hij gestart bij een groot IT bedrijf als consultant. Hoewel hij zijn werk met veel plezier doet, liep hij al een tijd met een soort 'ratrace' gevoel rond. Het gevoel onderdeel te zijn van de sneltrein waarin de maatschappij draait en niet meer te kunnen stilstaan bij dingen die echt belangrijk zijn in het leven.

Ook in mijn vriendinnengroep zag ik velen worstelen met grote vraagstukken in het leven. Vriendinnen waar ik nooit van had gedacht dat onzekerheid de overhand zou nemen, kregen te kampen met paniekaanvallen, angst en depressieve gevoelens.

Mijn eigen interne zoektocht en de worstelingen die ik om mij heen zag, hebben mij aan het denken gezet. Hoe kan het dat twintigers, aan het begin van hun carrière, in de bloei van hun leven, ineens vastlopen? Overvallen worden door onzekerheid, overspannenheid en angst? Was dit vroeger ook zo? Is dit een veelvoorkomend probleem? Wat is dan de oorzaak? En belangrijker nog: Hoe komen wij hier weer uit?

Doen waar je echt gelukkig van wordt

Afgelopen januari kwam ik thuis te zitten met een burn-out. Het voelde als één van de ergste dingen die mij op dat moment kon overkomen. Mijn hele ziel en zaligheid lag in mijn werk, hoe kon ik dat nu ineens loslaten? Maanden heb ik geworsteld met schuldgevoelens, verantwoordelijkheidsgevoel, verwachtingen en mijn perfectionisme. Ik realiseerde mij ineens hoe ik mijn identiteit had laten afhangen van prestaties. Ik moest weer op zoek naar mijn echte verlangens en dromen. Avonden hebben Jerry en ik daarover gesproken. Wat willen we nou echt in het leven? En gaan wij wachten tot het op ons pad komt, of creëren wij het pad zelf? Al snel kwamen wij tot de conclusie dat een lange reis maken één van onze dromen is en dat dromen er niet zijn om uitgesteld te worden. Dus besloten we het te doen, alles overboord te gooien en het avontuur aan te gaan.

Dromen zijn er niet om uitgesteld te worden. Je kan wachten tot iets op je pad komt of je kan het pad zelf creëren.

Ik nam ontslag

Van een heftige baan in de jeugdzorg, naar een burn-out, naar mijn vaste contract opzeggen, naar een half jaar reizen, naar leven zonder eindbestemming. Als je mij vorig jaar bovenstaande opsomming had laten zien, was er geen vezel in mijn lichaam geweest die zich hierin had herkend. Mijn leven bestond uit discipline, doelmatigheid, structuur, perfectionisme en veiligheid. Daarom voelt de burn-out inmiddels bijna als een cadeautje. Het heeft mij geleerd al die betekenisloze termen los te laten en dat maakte mij zo krachtig. Vanuit die kracht heb ik ontslag genomen. Mijn vaste contract heb ik opgezegd en ik heb geen nieuwe baan. Wat ik wel heb is het intense geloof dat het goed gaat komen. Als je een deur sluit, gaan er weer nieuwe deuren open. Daarom heb ik ook nog geen moment spijt gehad van mijn beslissing. Sterker nog, sinds het besluit voelt het alsof ik zweef.

De mensen in mijn omgeving reageren verrast. De eerste reactie die ik vaak krijg is: ''Ooh wat gaaf!''. Met daaropvolgend: ''Maar dat zou ik nooit durven.''

Ik hoop met deze blog mensen te inspireren om regie te pakken en risico te nemen. In Nederland leven we veel binnen de lijntjes. Ik zie mensen om mij heen die ongelukkig zijn met de situatie waarin ze nu leven, maar tegelijkertijd angstig zijn om uit het gebaande pad te stappen. Terwijl je juist op de zijweggetjes de mooiste dingen vindt.

Het grootste risico dat je in het leven kunt lopen, is leven zonder risico te durven lopen

Daarom ga ik schrijven

Wanneer je mij vroeger een leeg vel papier gaf, dan leken mijn handen woorden te schrijven, leegte te vullen, sneller dan mijn brein kon bevatten. Mijn moeder noemde het magie, als klein meisje schreef ik al verhaaltjes en gedichten. Altijd met een moraal, soms geschreven zonder dat ik het zelf als kind begreep.

Schrijven is voor mij een middel om te kunnen omgaan met angsten, verdriet, gedachten, gevoelens en overtuigingen. Dat kan het komende half jaar nog goed van pas komen, want geloof mij, ik heb zo'n beetje elke angst die je kan bedenken als het om reizen gaat: van angst om over te geven tot angst voor vliegtuigeten, van heimwee tot angst om uit controle te gaan. Je zult nu misschien denken 'Ach meid, waarom ga je dan niet lekker naar een hutje op de hei?' Haha ja, hoe moet ik dat nou uitleggen. Ik denk dat mijn verlangen om vrij te zijn groter is dan mijn angst. Iets in mij zegt dat ik dit moet doen samen met Jerry, dat dit voor ons beiden wel eens een omslag in ons leven kan betekenen. Noem het hoop, noem het naïviteit of noem het intuïtie. De tijd zal het ons leren.

De komende maanden zullen hoe dan ook heel bijzonder worden. Wij gaan iets doen, waarvan we tot voor kort alleen nog maar durfden te dromen: een half jaar naar Australië en Nieuw-Zeeland. Het voelt als een avontuur zonder eindbestemming, zonder kaders, zonder doelen en normen. Dat zal ongetwijfeld veel in ons losmaken en dat willen wij jullie niet ontnemen ;)!